sportbay - μια ...άλλη ματιά!

Πάντως εμένα μου κάνει εντύπωση ότι δύο ποδοσφαιρικές ομάδες ιστορικές και με πολύ μεγάλο αριθμό οπαδών έχουν μείνει σχεδόν στα αζήτητα. Και είναι τουλάχιστον άκομψο -για να μην πω καμιά πιο βαρειά κουβέντα- για τον κόσμο που τις ακολουθεί να βλέπεις τις διοικήσεις τους να εκλιπαρούν κάποιους τυχάρπαστους από εδώ και από εκεί μήπως και αγοράσουν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και με πολύ ευτελές μάλιστα αντίτιμο. Και τα λέω αυτά γιατί πιστεύω ότι, άσχετα με το τι συμβαίνει στη γενικότερη οικονομία, το ποδόσφαιρο σαν μπίζνα σε τέτοιες περιόδους όχι μόνο δεν κάμπτεται αλλά το αντίθετο: ανθεί! Γιατί σαν μαζικό άθλημα σε αυτές τις καταστάσεις που ζούμε, πιστεύω ότι αποτελεί μια διέξοδο μια βαλβίδα εκτόνωσης και διαφυγής από τη σκυθρωπή καθημερινότητα μας. Απλά χρειάζεται μόνο καλή διαχείριση και όχι σπατάλες σε ατελείωτες πομπώδεις μεταγραφές μόνο και μόνο για να βγάλουνε κάποιοι τις μίζες! Και επειδή πιστεύω ότι όλα αυτά τα πράγματα τα γνωρίζουν πολύ καλά και οι επιχειρηματίες που ήδη

Ο φίλος μου ο Χανς από το Άμστερνταμ, το πρωί που του τηλεφώνησα, ήτανε να σκάσει! Αυτό το αλλόκοτο 1-7 της Λυών στο Ζάγκρεμπ που έβγαλε έξω από τον επόμενο γύρο την ομάδα του Άγιαξ εκτός του ότι είχε φέρει σε απόγνωση τους οπαδούς του, είχε ενοχλήσει όλο τον φίλαθλο κόσμο της Ολλανδίας. Ένα λαό δηλαδή πολύ ψύχραιμο που δεν τα παίρνει εύκολα στο κρανίο όπως εμείς οι νότιοι που ρέπουμε στη συνωμοσιολογία. Αλλά δεν ξέρω ρε παιδιά, φέτος μου φαίνεται ότι το παρακάνανε! Και δεν πρέπει εδώ να στεκόμαστε στα σωματειακά και να μη μιλάμε επειδή π.χ. ζημιώθηκε ο Ολυμπιακός και πρέπει εμείς οι ΑΕΚτζήδες να χαιρόμαστε. Το Champions League είναι ο κορυφαίος θεσμός του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και δεν πρέπει να μασάμε σε τέτοια χοντροκομμένα στησίματα. Μη ξεχνάμε ότι πριν 3 χρόνια τα ίδια που έκανε τώρα η Μπορούσια στον Ολυμπιακό τα είχε κάνει η Μίλαν και σε μας, έδωσε το παιγνίδι του Σαν Σίρο στην ψόφια τη Λιλ (τυχαίο που και στις 3 σκαστές περιπτώσεις επωφελούμενοι είναι οι Γάλλοι κ. Πλατινί;). Αλ

Αυτό που έγινε προχτές την Τρίτη που έδωσε δηλαδή η ΕΠΟ τα διακαιώματα μετάδοσης του αγώνα της Εθνικής μας με τη Ρουμανία σε συνδρομητικό κανάλι, απλά συνιστά ένα μεγάλο σκάνδαλο! Γιατί η Εθνική ομάδα της Χώρας μας δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό σωματείο που ανήκει σε κάποιον ιδιώτη και αυτός σαν επιχειρηματίας κάνει τις επιλογές του με γνώμονα την μεγιστοποίηση του κέρδους του. Η Εθνική Ελλάδος ανήκει σε όλους του Έλληνες πολίτες γιατί από αυτούς συντηρείται μέσω των φόρων που καταβάλουν στο κράτος. Και από την άλλη μεριά είναι μεγάλη απρέπεια να ζητάς από αυτούς τους ανθρώπους να πληρώνουν και από πάνω για να την βλέπουν να αγωνίζεται. Άσε που και ο κάθε αγώνας της Εθνικής μας είναι μια αφορμή να παραμερίζονται οι σωματειακές προτιμήσεις και φανατισμοί και θα πρέπει να τον βλέπει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Απλά πράγματα ρε Πιλάβιε που σου κακοφαίνεται κιόλας όταν σε βρίζουν με τα πανό!

Τα προχθεσινά γεγονότα και έκτροπα που έγιναν στο Καυτατζόγλειο δείχνουν για μια ακόμη φορά τό πόσο ανεγκέφαλοι είναι όχι οι οπαδοί που μπήκανε στο γήπεδο αλλά αυτοί οι μεγαλόσχημοι τύποι που πιάνουν τα διάφορα πόστα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Πιλάβιος ο γεν. γραμματέας της ΕΠΟ. Γιατί είμαι σίγουρος ότι  κάποιος αρμόδιος: διαιτητής, παρατηρητής αγώνα ή άλλος του τηλεφώνησε για το πανό και ότι αυτός έδωσε την εντολή διακοπής του αγώνα. Γιατί ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα να δει σφαιρικά τα πράγματα: ότι δηλαδή η ανεργία στην περιοχή της Θεσσαλονίκης έχει φτάσει επίσημα στο 24% και ανεπίσημα στο 40%, κάτι που δημιουργεί ένα εκρηκτικό υπόβαθρο για τους ανθρώπους που πάνε στο γήπεδο να εκτονωθούν. Τι θα γινόταν ρε Πιλάβιε αν έμενε το πανό; 

Ο Μίμης Παπαϊωάννου ο καταπληκτικός αυτός ιππότης των ελληνικών γηπέδων που δεν αποβλήθηκε ποτέ από αγώνα δεν διαπληκτίστηκε με αντίπαλο και έχαιρε της εκτίμησης όλης της φίλαθλης Ελλάδας -ρωτήστε εσείς οι νεώτεροι τους γονείς σας- ήτανε προικισμένος με ένα σπάνιο χάρισμα. Ενώ ήταν ένας κοντός στο ανάστημα παίκτης τα περισσότερα γκολ τα έβαζε με κεφαλιές και δεν ήτανε μόνο οι κεφαλιές-ψαράκι που ήτανε εξπέρ ήτανε και αυτές που έπαιρνε από τους υψηλόσωμους αντιπάλους του πηδώντας στον αέρα. Και αυτό το κατόρθωνε γιατί είχε αυτό το χάρισμα του Γκάλη να φαίνεται ότι στέκεται για λίγο στον αέρα και όταν οι άλλοι κατέβαιναν αυτός ελεύθερος χτυπούσε την κεφαλιά. Ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής του, εκτός από τις πολλές φορές που βγήκε πρώτος σκόρερ, ήταν το ότι έβαλε 2 γκολ στον Λεβ Γιασίν τον τερματοφύλακα της Σοβιετικής Ένωσης που θεωρείται ως ο καλύτερος γκολκήπερ στη ιστορία του ποδοσφαίρου. Τελείωσε όμως την καριέρα του με το μεγάλο παράπονο που δεν τον έδωσε η ομάδα του στη Ρεάλ Μαδρίτης ό

Έβαλα την προηγούμενη ειρωνική ανάρτηση σαν προοίμιο της σημερινού σοβαρού -αλοίμονο- θέματος. Αυτό που λέγαμε παλιά: "Παίξτε για τη φανέλα" μόνο ως ανέκδοτο μαύρου χιούμορ ακούγεται σήμερα. Σήμερα που η μηχανή της παγκοσμιοποίησης έχει αλέσει τα πάντα αλοίμονο και να τις ξέφευγε το πιο λαοφιλές σπορ του πλανήτη! Τι έμμεινε σήμερα από την ιστορία των ομάδων μας και από αυτό που παλιά λέγαμε ότι συμβόλιζε η φανέλα. Από τον Ολυμπιακό της εργατιάς, την ΑΕΚ της προσφυγιάς και τον Παναθηναϊκό των πρωτευουσιάνων; για να μιλήσω για τους τρεις μεγάλους της Αθήνας. Τι συμβολίζει σήμερα το δαφνοστεφανομένο κεφάλι στην ερυθρόλευκη φανέλα, ο δικέφαλος στην κιτρινόμαυρη και το τριφύλλι στην λευκοπράσινη; Και δεν είναι μόνο τα αγνώστου προελεύσεως και κομπινών κεφάλαια των αφεντικών τους είναι βλέπεις και εκείνο που βγάζει μάτι: η κυριαρχία των αλλοδαπής προελεύσεως ποδοσφαιριστών στα ρόστερ των ομάδων που οι έρημοι οι οπαδοί κάνουν πως δεν τη βλέπουν. Αλωνίζουν οι λατινοαμερικάνοι και βαλ

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες που εξασφάλισαν οι ρεπόρτερ του Sport Bay ο παππούς του νέου αφεντικού του Παναθηναϊκού ήτανε γέννημα και θρέμμα των Αμπελοκήπων, περιοχή Αγίας Τριάδας, με καταγωγή από το Καρπενήσι και από μικρό παιδάκι μπαινόβγαινε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Υπάρχουν και κάποιες πληροφορίες που λένε ότι είχε αγωνιστεί και με τα τσικό της ομάδας του Τριφυλλιού αλλά μπαρκάρισε από νωρίς στα καράβια και δούλευε σε ένα που έπιανε μόνο αραβικά λιμάνια. Και έτσι όταν μετά από λίγα χρόνια ξεμπαρκάρισε και γύρισε στην Αθήνα ήξερε και τα βασικά στοιχεία της αραβικής γλώσσας. Το περίεργο όμως είναι που ο δαιμόνιος αυτός Καρπενησιώτης κατόρθωσε να μπει στην Αυλή του τότε Σαουδάραβα βασιλιά Ιμπν Σαούντ με έναν στην κυριολεξία κινηματογραφικό τρόπο. Συγκεκριμένα το 1964 στα γυρίσματα της ταινίας "Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης" που γίνονταν στο Χίλτον συνέπεσε να βρίσκεται εκεί και η βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας που όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι ερχότ

Γιατί απλούστατα αυτοί οι βραδύνοες Βέλγοι δεν κατάλαβαν το διαβολικό σύστημα που έπαιξε ο προπονητής μας Χιμένεθ. Ο οποίος από πέρυσι ακόμη έχει συλλάβει στο μυαλό του ένα πολύπλοκο και μεγαλεπήβολο σχέδιο,  το οποίο πολλοί αντίπαλοι μας αδυνατούν να κατανοήσουν με αποτέλεσμα να μην τσιμπάνε στην μπλόφα του και ...να μας κερδίζουν! Συγκεκριμένα: επειδή η ΑΕΚ  διαθέτει έναν μόνο παίκτη ταχύτατο, τεχνίτη και δεινό χειριστή της μπάλας τον Λεονάρντο, τι κάνει λοιπόν ο Χιμένεθ; Ή τον βάζει στο τέλος του αγώνα ή τον βάζει από την αρχή και μετά τον αποσύρει για να μπερδέψει έτσι τους αντιπάλους μας και να νομίζουν ότι οι άλλοι που παίζουν είναι καλύτεροι και να φοβούνται γιατί σου λέει αφού δεν βάζει ή βγάζει τον Λεονάρντο, σκέψου τι παικταράδες είναι οι άλλοι! Και να τους πιάνει έτσι μια απογοήτευση και να καταρρέουν, μόνο που αυτοί οι παλιο Βέλγοι δεν τσιμπάνε σε αυτό  το μεγαλειώδες σύστημα και μας ρίχνουν κάτι 4άρες!!!!

Για όσους παρακολουθούν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ θα έχει τύχει να βγούν πολλές φορές από τα ρούχα τους με την επιμονή του εκφωνητή της ΕΡΤ Βαγγέλη Ιωάννου να αποκαλεί ένα ελληνόπουλο που γεννήθηκε στις ΗΠΑ από Έλληνες γονείς.... με τη χρήση της Αγγλικής Γραμματικής! Τη στιγμή μάλιστα που όλες σχεδόν οι βαλκανικές ομάδες έχουν ...βαλκανοποιήσει έγχρωμους Αφροαμερικάνους και πάνε να τους πλασσάρουν για Σκοπιανούς, Μαυροβούνιους κλπ. Τι να πει κανείς;

Φοβάμαι ότι θα σας ταλαιπωρήσω ρε παιδιά γιατί είναι πολύ παλιά ιστορία. Μιλάμε για την αγωνιστική σαιζόν 1963-64 μια χρονιά προτού έρθει ο Μίμης Παπαϊωάννου. Εγώ ήμουνα τότε στην τρίτη γυμνασίου και αυτά τα λεβεντόπαιδα αποτελούσαν τα ... ινδάλματά μου! Πάντως γράψτε τις απαντήσεις σας και νικητής θα αναδειχτεί αυτός που θα βρει τους περισσότερους. Όλο και κάποιους θα αναγνωρίσετε! ΥΓ: το έπαθλο δεν θα έχει υλική υπόσταση, θα είναι μια εύφημη μνεία και ο νικητής θα αναγραφεί στο τέλος της παρούσας ανάρτησης!

Και μιλάμε για "Τα Φορτηγά και άλλες ιστορίες" της αφεντιάς μας που αφού εξαντλήθηκε επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ και με καινούργιο μάλιστα εξώφυλλο

  Στα φιλικά του καλοκαιριού που δίνουν οι ομάδες μέσα στα πλαίσια της προετοιμασίας τους, υπάρχει πάντα μια γοητεία και ένα ισχυρό ενδιαφέρον για τους φανατικούς οπαδούς τους. "Να δούμε τι θα κάνουμε φέτος" "Πως πάνε οι καινούργιοι" κ.ο.κ Παρ' ότι ξέρουμε όλοι από το παρελθόν ότι οι αγώνες αυτοί δεν έχουν και τόση βαρύτητα και ότι τα αποτελέσματα τους απέχουν παρασάγκας από αυτά που θα βλέπουμε στο πρωτάθλημα. Η παύση όμως της αγωνιστικής δράσης που προηγείται μας κάνει να τους προσέχουμε. Βλέποντας μάλιστα προχτές στην τηλεόραση την 11άρα που φόρτωσε ο Παναθηναϊκός κάτι φουκαριάρηδες ερασιτέχνες της Αυστρίας θυμήθηκα και μια παλιά ιστορία με την ΑΕΚ από τα χρόνια του γυμνασίου. Πρέπει να ήταν αρχές Αυγούστου και είχε έρθει στον Πειραιά ένα εγγλέζικο πολεμικό πλοίο. Του οποίου οι ναύτες είχαν μια ποδοσφαιρική ομάδα που ζήτησε να παίξει με την ΑΕΚ. Έγινε ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια με αποτέλεσμα 24-0 υπέρ του Δικεφάλου. Θυμάμαι την άλλη μέρα το πρωτοσέλιδο στ

Πάντα τα δημοφιλή αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο έπαιζαν έναν πολύ σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Σε όλες τις δύσκολες εποχές -ακόμη και στην κατοχή έγινε ένα φιλικό στη Λεωφόρο που εκτονώθηκαν οι θεατές με συνθήματα κατά των Γερμανών- ήταν ένα μέσον διαφυγής από τη δύσκολη πραγματικότητα και εγώ δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι είναι κάτι σαν όπιο του λαού. Απλά τα τελευταία χρόνια ιδίως μετά την ένταξη του ποδοσφαίρου στο στοίχημα, άρχισε ο ορίζοντας να σκοτεινιάζει και λίγο ως πολύ όλοι την ψυλλιαζόμασταν τη δουλειά που γινόταν πίσω από τις πλάτες μας. Κάναμε όμως ότι δεν καταλαβαίναμε και συνεχίζαμε να υποστηρίζουμε τις ομάδες μας. Και τώρα με όλον αυτόν τον οχετό που έσπασε με τη δυσοσμία που μας περιβάλλει και με την ανικανότητα των διοικούντων, με τι καρδιά να πας να αγοράσεις διαρκείας και να ενδιαφερθείς για  ποιόν παίκτη θα πάρει η ομάδα σου;

ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ «Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες; Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες• να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θαυμαστές ψυχές αντρίκειες. Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια• στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια. Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου»         Λορέντζος Μαβίλης

Εκείνο που εγώ νομίζω ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία στο καινούργιο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Παναθηναϊκού και που δεν τονίστηκε όσο πρέπει από την αθλητική δημοσιογραφία που κάλυψε το final four της Βαρκελώνης, είναι η μεγάλη ελληνική εκπροσώπηση στο roster της ομάδας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι από τους 12 παίκτες που αγωνίστηκαν στον τελικό με την Μακάμπι, οι 7 (Περπέρογλου, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Βουγιούκας, Καλάθης, Καϊμακόγλου) είναι ελληνόπουλα που δεν μπήκανε "για τα μάτια" αλλά πήρανε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και σε πολύ δύσκολες, μάλιστα, φάσεις του παιχνιδιού. Και γι' αυτό πέραν από τα συγχαρητήρια μας για την κατάκτηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού κυπέλλου (του 6ου παρακαλώ!) θα πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα στην διοικητική και τεχνική ηγεσία της ομάδας για την προτίμηση της στο ντόπιο στοιχείο.  Αν και εκείνος ο Ομπράντοβιτς συνεχίζει να μου τη σπάει που δεν έμαθε ακόμη μια λέξη ελληνικά!

Μέσα στο γενικότερο ποδοσφαιρικό τουρλουμπούκι της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, το είδαμε και αυτό. Πρώτα με τον Πανιώνιο και μετά με τον Ηρακλή. Να διαδηλώνουν στο δρόμο χιλιάδες οπαδοί ομάδων, ανωνύμων εταιριών δηλαδή που οι διοικούντες τους, όπως όφειλαν, δεν φρόντισαν να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους έναντι της Εφορίας και του ΙΚΑ. Κάτι που ενώ για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις σημαίνει λουκέτο και για τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες σημαίνει υποβιβασμό στην επόμενη κατηγορία. Και αν σκεφτεί κανείς ότι πάρα πολλοί από αυτούς τους διαδηλωτές είναι εργαζόμενοι που καταβάλλουν τους φόρους τους και τις ασφαλιστικές του εισφορές και από πάνω καλούνται σαν υπάκουα υποζύγια να πληρώσουν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια ακόμα,  ίσως και εφ' όρου ζωής, όλα αυτά τα δημόσια ελλείμματα και τα χαμηλά αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, καταλαβαίνει το τραγελαφικό του ζητήματος. Μόνο που και εδώ ισχύει ο ίδιος παρανομαστής: το μεγαλύτερο μερίδιο ευθυνών, δηλαδή,  βαρύ

Και δεν κάνω πλάκα λέγοντας αυτό και ούτε νομίζω πως είναι κάποια λεκτική υπερβολή εντυπωσιασμού. Γιατί αν βάλουμε κάτω τα πράγματα που συνθέτουν το δυσεπίλυτο για τη χώρα μας πρόβλημα του χουλιγκανισμού θα διαπιστώσουμε  ότι όλες οι παράμετροι του έχουν επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Γιατί κοντά στα εκρηκτικά υπαρξιακά αδιέξοδα μιας μεγάλης μερίδας της νεολαίας μας που συχνάζει στα γήπεδα και που τόσο έντεχνα εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται με τους συνδέσμους οργανωμένων οι διάφοροι παράγοντες του ποδοσφαίρου μας για την ευόδωση των σχεδίων τους -μην πάμε μακριά ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε με τη original στις διοικητικές ίντριγκες των τελευταίων ετών- δίνοντας τους ταυτόχρονα την έπαρση του παντοδύναμου όχλου, ήρθαν να προσθέτουν και κάποια πρόσθετα επιβαρυντικά στοιχεία. Όπως είναι ο άγριος ανταγωνισμός επιβίωσης του αθλητικού τύπου που με μια ντουζίνα εφημερίδες συνιστά μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Όταν στην Αγγλία τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ούτε μία

Εμείς αποτελούμε και τις παράπλευρες απώλειες από αυτή τη συμφορά με τις ντόπες που βρήκε τα τελευταία χρόνια τον κλασσικό αθλητισμό. Κάτι έσπασε μέσα μας και δεν αναπληρώνεται. Χάθηκε η γοητεία του «ευ αγωνίζεσται» που κάποτε μας τράβηξε σε αυτόν. Και δεν μιλάω σαν αθλητές αλλά σαν λάτρεις. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος Ολλανδός φιλόσοφος Γουϊζίνγκα στο έργο του «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» εκδόσεις Γνώση: το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων ακόμη και σαν θεατών του. Γιατί ταυτίζονται με τους μετέχοντες σε αυτό και ζουν τις ίδιες συγκινήσεις. Και εδώ θέλω να σημειώσω ότι θεωρώ πιο πετυχημένο τον αγγλικό όρο παιχνίδια (games) από τον δικό μας βαρύ όρο: «αγώνες». Παιχνίδια λοιπόν που εμείς οι «αρπαγμένοι» των κουλουάρ των βαλβίδων και των σκαμμάτων, οι κάποιας και πάνω ηλικίας, οι νέοι δεν τσιμπάνε πια, συνεχίζουμε ακόμη να τα παρακολουθούμε παρ’ όλο ότι «τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Βγάλαμε σε σύνταξη τον Διακογιάννη και τον Φουντουκίδη –τον αλήστου μνήμης Β

Με αφορμή τον υποβιβασμό της ιστορικής ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ, και την μελαγχολία που γεννάει αυτό στους παλιούς της φίλους, θέλω να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία και γνώμη για τις ημέρες εκείνες του 1968 που τις έζησα έντονα τότε ως ultra fanatic αλλά τώρα βάζοντας τα χέρια "επί των τύπων των ήλων" όπως λένε τα ευαγγέλια των ημερών μιας και μετά από τόση χρονική απόσταση νομίζω πως μπορούν να ειπωθούν και κάποιες αλήθειες που επί χρόνια κρύβονται γιατί στον αθλητισμό όπως και  στη ζωή: οι άνθρωποι αρέσκονται σε εύκολες μυθοποιήσεις. Θα τα λέω ανάκατα όπως μου έρχονται: Κατ' αρχήν η ΑΕΚ πρέπει να ήταν η μοναδική ή μία από τις ελάχιστες, ομάδα που έπαιζε σε ανοιχτό αχανές και τσιμεντένιο γήπεδο. Στην εξουσία της χώρας έκλεινε χρόνο η χούντα των συνταγματαρχών που όπως γίνεται με τα παρόμοια καθεστώτα: διψούσε για μια μεγάλη αθλητική διάκριση. Το σημαντικότερο παιχνίδι δεν ήταν ο τελικός με τη Σλάβια Πράγας αλλά ο ημιτελικός με την Ίνις Βαρέζε της πανίσχυρης μπασκετικά

Γιατί απλούστατα "είναι το πιο δημοκρατικό άθλημα" όπως έχει πει ο Γιάτσεκ Γκμόχ. Και όλα τα μικρά παιδιά μπορούν να κάνουν όνειρα ότι θα μπορέσουν κάποτε να γίνουν αστέρες του ποδοσφαίρου. Κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει για τα περισσότερα από τα γνωστά ομαδικά σπορ που θέτουν κάποιες προδιαγραφές σωματότυπων. Το μπάσκετ θέλει κορμάρες δίμετρες. Το βόλεϋ θέλει και αυτό ψηλούς αλλά πιο φινετσάτους. Το πόλο θέλει εκτόπισμα. Και μόνο στο ποδόσφαιρο βλέπει κανείς να διακρίνονται παίχτες που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο σωματότυπου. Ας δούμε για παράδειγμα τρεις ποδοσφαιριστές που διαπρέπουν σήμερα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και που σωματικά όχι μόνο δεν έχουν τίποτα το κοινό αλλά μπορεί να πει κανείς ότι παρουσιάζουν πολύ έντονες και ακραίες αντιθέσεις : Ο Μέσι για παράδειγμα είναι ένας κοντός ποδοσφαιριστής. Ο Ρούνεϊ από την άλλη είναι ένας πανύψηλος οδοστρωτήρας που με το σώμα του μπορεί να παρασύρει όλη την αντίπαλη εντεκάδα. Και πάμε τώρα σε αυτό το απίστευτο φαινόμε

Κάθε χρόνο το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου στο Indian Wells της Νότιας Καλιφόρνιας διεξάγεται το περιβόητο τουρνουά τένις "Indian Wells, USA". Φέτος το Μάρτη διεπράχθη εκεί μια μεγάλη απρέπεια μια γαϊδουριά που για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της, επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το τένις ως γνωστόν, για πολλά χρόνια ήταν το άθλημα της μεγαλοαστικής τάξης, παρ' ότι είναι ένα σκληρό σκληρότατο σπορ, κατ' εμέ το πιο κουραστικό που υπάρχει. Γι' αυτό και διέπεται από παμπάλαιους και αυστηρούς κανονισμούς και οι θεατές του διακρίνονται πάντα από κάποιο υψηλό επίπεδο συμπεριφοράς. Είναι οι περισσότεροι μεγαλοαστοί που διαθέτουν τη σαβουάρ βιβρ. Πράγματα δηλαδή που δεν συνάδουν καθόλου με φαινόμενα χουλιγκανισμού σαν αυτά περίπου που συμβαίνουν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα όπου συχνάζουν τα λαϊκά στρώματα.  Διότι αυτά που έγιναν φέτος πρώτα στον ημιτελικό του Novac Djokovic με τον Roger Federer στις 19/3 και μετά στον τελικό του Σέρβου με τον Rafael Nadal στι

Μην κοιτάτε τώρα που για χάρη των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των μεταδόσεων της μικρής οθόνης, τράβηξαν το ποδόσφαιρο από δέκα πάντες. Βάζουν αγώνες και τα Σάββατα. Απογεύματα και βράδια. Μέχρι και την Κυριακή τη νύχτα αργά, σέρνουν στα γήπεδα τον κόσμο. Αυτά είναι φρούτα της νέας εποχής. Μπίζνες χοντρές που όλο και αγριεύουν. Ούτε να βλέπετε εμάς τους μεγαλύτερους –τα νέα παιδιά βιώνουν το παρόν έτσι όπως είναι - που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε τη «φόλα» με την μπάλα, όπως λέγαμε παλιά αυτό που λένε σήμερα «εξάρτηση» από κάτι. Και ούτε και θέλω να μιλήσω τώρα για τους επιχειρηματίες που ξεπλένουνε λεφτά για το χοντρό εμπόριο παικτών που αλλοιώνουν και τα τελευταία ίχνη κάποιας ταυτότητας των ομάδων. «Η ομάδα της Τρίπολης» λένε για τον Αστέρα οι εκφωνητές και στο γήπεδο δεν παίζει: όχι ούτε ένας Αρκάς αλλά ούτε ένας Έλληνας παίκτης! Το ίδιο με τον Άρη Θεσσαλονίκης, την Καβάλα, τον Ολυμπιακό και λίγο ως πολύ με όλες τις ομάδες. Θέλω να πω για αυτό το ανάμεικτο συναίσ

Αναμφισβήτητα ο Ερνέστο Βαλβέρδε αποτελεί τον μεγάλο θριαμβευτή της φετινής σαιζόν του ποδοσφαιρικού μας πρωταθλήματος. Δεν ξεκίνησε κανονικά, επιστρατεύθηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή και κατόρθωσε να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα αρκετά πριν τη λήξη του και με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Το σπουδαιότερο είναι ότι η ομάδα του έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και δεν χρειαζότανε τη βοήθεια της διαιτησίας που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα αυτή δίνεται από κάτι ψοφοδεή διαιτητάκια προς τις μεγάλες ομάδες χωρίς να τους ζητηθεί αυτό, γιατί λειτουργεί το φαινόμενο: "βασιλικότεροι του βασιλέως". Ας βοηθήσω σου λέει ο άλλος τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό για να έχω αργότερα την εύνοια τους. Και εγώ είμαι της γνώμης ότι τα περισσότερα διατητικά λάθη σε αυτόν τον κανόνα στηρίζονται. Μόνο που ο "έρμος" ο Βαλβέρδε αντί να χαρεί τη μεγάλη του επιτυχία βρίσκεται τώρα μπροστά σε αξεπέραστα διλήμματα και σε τραγικά αδιέξοδα: Ο Μαρινάκης από τη μια μεριά και η σύζυγος με τα πα

Αυτή τη μεγαλομανία των υπευθύνων να αναρριχηθεί η Ελλαδίτσα μας στις κορυφές του παγκόσμιου αθλητισμού την πληρώσαμε την πληρώνουμε και θα την πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα, πολύ ακριβά! Και δεν είναι μόνο η οικονομική διάσταση του προβλήματος με το ασήκωτο οικονομικό βάρος της Ολυμπιάδας του 2004, τα σκάνδαλα και τις μίζες που θα τα βρίσκουν μπροστά τους μέχρι και τα εγγόνια των εγγονιών μας, πιο πολύ βαραίνει το ότι κουρελιάσαμε και καταξευτιλίσαμε τις έννοιες της "ευγενούς άμιλλας" και του "ευ αγωνίζεσθαι" που γεννήθηκαν σε τούτα εδώ τα μέρη. Μια αίσχιστου είδους παλιανθρωπιά που έχει δύο σκέλη: Από τη μια οι ντόπες με τα θηριώδη αποτελέσματα  ανέβαζαν στο βάθρο  μετριότητες που τυλιγμένες στις γαλανόλευκες έκαναν ένα ολόκληρο έθνος να παραληρεί από υπερηφάνεια. Και που όταν ήρθαν οι έλεγχοι παίζανε το κρυφτούλι γιατί ξέρανε πολύ καλά πως το θετικό τεστ στο κατούρημα σήμαινε και αφαίρεση και των προηγούμενων μεταλλίων. Γι' αυτό και ίσως να είχε δίκιο

Όπως έγραψαν "ΤΑ ΝΕΑ", απλήρωτος επί ενάμιση χρόνο εργαζόταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς κατά την τελευταία του θητεία στην ΑΕΚ και προσπαθούσε να βγάλει την ομάδα από το τέλμα, αντιμέτωπος με τεράστια και ποικίλα προβλήματα. Και αντί για το ευχαριστώ εισέπραξε ο άνθρωπος λοιδορίες και προπηλακισμούς από τους οργανωμένους ανεγκέφαλους της εξέδρας ενώ αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά από κάποιους εστέτ της κερκίδας των επισήμων. Ο Μπάγεβιτς έφυγε πικραμένος , αλλά -όπως έγραψε η ίδια εφημερίδα- ουδέποτε ζήτησε τα χρήματα που του οφείλονται . Για να διευκολύνει την Ένωση σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Μόνο που εμείς θα το προχωρήσουμε λιγάκι το πράγμα και θα πούμε και κανα όνομα βρε παιδί μου, γιατί έτσι αφηρημένα οι καταγγελίες δεν έχουν και πολύ νόημα. Θα αποκαλύψουμε και τον ...εγκέφαλο των ...ανεγκέφαλων. Και δεν είναι αυτός στον οποίο πάει ο νους σας, όχι δεν είναι ο Χτζηχρήστος που ίσα-ίσα πίεσε τον Αδαμίδη να μη διώξει τον Σερβοέλληνα τεχνικό, είναι ο "ευυπόληπτος" και μειλίχ

                                                                                                         Τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες ομάδες της Αθήνας εμφανίστηκαν κάτι νέοι εφοπλιστές: Πατέρας, Μαρινάκης, Νοτιάς, Παππάς κλπ με αέρα εκατομμυρίων και μεγάλη δημοσιότητα από τα αθλητικά και λοιπά μίντια. Και παρ' όλο που ακούγονται κάτι απίστευτα νούμερα για χρηματικά ποσά που ξοδεύουν, δεν πρέπει αυτό να μας ξενίζει καθόλου γιατί η ναυτιλία, και η ελληνική είναι η πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, είναι ένας κλάδος της παγκόσμιας οικονομίας που μονίμως ανθεί. Οι άνθρωποι κατά το κοινώς λεγόμενο "κολυμπάνε στο χρήμα"! Μόνο που αν θέλαμε να κάνουμε κάποιες  συγκρίσεις των νέων εφοπλιστών με τους παλαιότερους θα βρισκόμασταν μπροστά σε απογοητευτικές διαπιστώσεις. Εκείνοι οι "έρμοι" οι παλιοί: Νιάρχος, Ωνάσης, Λιβανός κλπ είχανε και κάποια έγνοια για την ...Ελλαδίτσα. Τώρα που τέτοιο πράγμα!   Μια στατιστική του BBC πάνω στη ναυτιλία λέει ότι κάθε

Ο μεγάλος ιστορικός και φιλόσοφος  Γιόχαν Χουιζίνγκα ( Johan Huizinga, 1872-1945) με το βιβλίο του "Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι",  δίνει άλλοθι σε όλους εμάς τους παιδιόθεν κολλημένους με τον αθλητισμό και τα σπορ. Γιατί υποστηρίζει την άποψη ότι το παιχνίδι, από την εποχή της μυθολογίας ακόμη αποτελούσε και αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής του ανθρώπου πολύ αναγκαίο και χρήσιμο για την ψυχική του υγεία. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να καλύψει και τους "τεμπέληδες" αυτούς δηλαδή που δεν αθλούνται αλλά παρακολουθούν τους αγώνες ως θεατές και οπαδοί. Και είναι, όπως τονίζει, πιο υγιές το να ταυτίζεσαι με έναν αθλητή ή με μια ομάδα και να παθιάζεσαι στον αγώνα. Να επιθυμείς τη νίκη σαν να συμμετέχεις και εσύ ο ίδιος στο παιχνίδι. Εννοείται δηλαδή ότι αυτό το ξενέρωτο: "εγώ είμαι με τον καλύτερο", δεν είναι τίποτα άλλο από μια δήλωση άχρωμης και πλαδαρής ουδετερότητας που δεν συμβαδίζει με τα προαναφερθέντα, κάτι σαν αυτή την μετακινούμενη άμμο των ψηφοφόρ