sportbay - μια ...άλλη ματιά!

Εμείς αποτελούμε και τις παράπλευρες απώλειες από αυτή τη συμφορά με τις ντόπες που βρήκε τα τελευταία χρόνια τον κλασσικό αθλητισμό. Κάτι έσπασε μέσα μας και δεν αναπληρώνεται. Χάθηκε η γοητεία του «ευ αγωνίζεσται» που κάποτε μας τράβηξε σε αυτόν. Και δεν μιλάω σαν αθλητές αλλά σαν λάτρεις. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος Ολλανδός φιλόσοφος Γουϊζίνγκα στο έργο του «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» εκδόσεις Γνώση: το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων ακόμη και σαν θεατών του. Γιατί ταυτίζονται με τους μετέχοντες σε αυτό και ζουν τις ίδιες συγκινήσεις. Και εδώ θέλω να σημειώσω ότι θεωρώ πιο πετυχημένο τον αγγλικό όρο παιχνίδια (games) από τον δικό μας βαρύ όρο: «αγώνες». Παιχνίδια λοιπόν που εμείς οι «αρπαγμένοι» των κουλουάρ των βαλβίδων και των σκαμμάτων, οι κάποιας και πάνω ηλικίας, οι νέοι δεν τσιμπάνε πια, συνεχίζουμε ακόμη να τα παρακολουθούμε παρ’ όλο ότι «τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Βγάλαμε σε σύνταξη τον Διακογιάννη και τον Φουντουκίδη –τον αλήστου μνήμης Β

Με αφορμή τον υποβιβασμό της ιστορικής ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ, και την μελαγχολία που γεννάει αυτό στους παλιούς της φίλους, θέλω να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία και γνώμη για τις ημέρες εκείνες του 1968 που τις έζησα έντονα τότε ως ultra fanatic αλλά τώρα βάζοντας τα χέρια "επί των τύπων των ήλων" όπως λένε τα ευαγγέλια των ημερών μιας και μετά από τόση χρονική απόσταση νομίζω πως μπορούν να ειπωθούν και κάποιες αλήθειες που επί χρόνια κρύβονται γιατί στον αθλητισμό όπως και  στη ζωή: οι άνθρωποι αρέσκονται σε εύκολες μυθοποιήσεις. Θα τα λέω ανάκατα όπως μου έρχονται: Κατ' αρχήν η ΑΕΚ πρέπει να ήταν η μοναδική ή μία από τις ελάχιστες, ομάδα που έπαιζε σε ανοιχτό αχανές και τσιμεντένιο γήπεδο. Στην εξουσία της χώρας έκλεινε χρόνο η χούντα των συνταγματαρχών που όπως γίνεται με τα παρόμοια καθεστώτα: διψούσε για μια μεγάλη αθλητική διάκριση. Το σημαντικότερο παιχνίδι δεν ήταν ο τελικός με τη Σλάβια Πράγας αλλά ο ημιτελικός με την Ίνις Βαρέζε της πανίσχυρης μπασκετικά

Γιατί απλούστατα "είναι το πιο δημοκρατικό άθλημα" όπως έχει πει ο Γιάτσεκ Γκμόχ. Και όλα τα μικρά παιδιά μπορούν να κάνουν όνειρα ότι θα μπορέσουν κάποτε να γίνουν αστέρες του ποδοσφαίρου. Κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει για τα περισσότερα από τα γνωστά ομαδικά σπορ που θέτουν κάποιες προδιαγραφές σωματότυπων. Το μπάσκετ θέλει κορμάρες δίμετρες. Το βόλεϋ θέλει και αυτό ψηλούς αλλά πιο φινετσάτους. Το πόλο θέλει εκτόπισμα. Και μόνο στο ποδόσφαιρο βλέπει κανείς να διακρίνονται παίχτες που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο σωματότυπου. Ας δούμε για παράδειγμα τρεις ποδοσφαιριστές που διαπρέπουν σήμερα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και που σωματικά όχι μόνο δεν έχουν τίποτα το κοινό αλλά μπορεί να πει κανείς ότι παρουσιάζουν πολύ έντονες και ακραίες αντιθέσεις : Ο Μέσι για παράδειγμα είναι ένας κοντός ποδοσφαιριστής. Ο Ρούνεϊ από την άλλη είναι ένας πανύψηλος οδοστρωτήρας που με το σώμα του μπορεί να παρασύρει όλη την αντίπαλη εντεκάδα. Και πάμε τώρα σε αυτό το απίστευτο φαινόμε

Κάθε χρόνο το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου στο Indian Wells της Νότιας Καλιφόρνιας διεξάγεται το περιβόητο τουρνουά τένις "Indian Wells, USA". Φέτος το Μάρτη διεπράχθη εκεί μια μεγάλη απρέπεια μια γαϊδουριά που για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της, επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το τένις ως γνωστόν, για πολλά χρόνια ήταν το άθλημα της μεγαλοαστικής τάξης, παρ' ότι είναι ένα σκληρό σκληρότατο σπορ, κατ' εμέ το πιο κουραστικό που υπάρχει. Γι' αυτό και διέπεται από παμπάλαιους και αυστηρούς κανονισμούς και οι θεατές του διακρίνονται πάντα από κάποιο υψηλό επίπεδο συμπεριφοράς. Είναι οι περισσότεροι μεγαλοαστοί που διαθέτουν τη σαβουάρ βιβρ. Πράγματα δηλαδή που δεν συνάδουν καθόλου με φαινόμενα χουλιγκανισμού σαν αυτά περίπου που συμβαίνουν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα όπου συχνάζουν τα λαϊκά στρώματα.  Διότι αυτά που έγιναν φέτος πρώτα στον ημιτελικό του Novac Djokovic με τον Roger Federer στις 19/3 και μετά στον τελικό του Σέρβου με τον Rafael Nadal στι

Μην κοιτάτε τώρα που για χάρη των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των μεταδόσεων της μικρής οθόνης, τράβηξαν το ποδόσφαιρο από δέκα πάντες. Βάζουν αγώνες και τα Σάββατα. Απογεύματα και βράδια. Μέχρι και την Κυριακή τη νύχτα αργά, σέρνουν στα γήπεδα τον κόσμο. Αυτά είναι φρούτα της νέας εποχής. Μπίζνες χοντρές που όλο και αγριεύουν. Ούτε να βλέπετε εμάς τους μεγαλύτερους –τα νέα παιδιά βιώνουν το παρόν έτσι όπως είναι - που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε τη «φόλα» με την μπάλα, όπως λέγαμε παλιά αυτό που λένε σήμερα «εξάρτηση» από κάτι. Και ούτε και θέλω να μιλήσω τώρα για τους επιχειρηματίες που ξεπλένουνε λεφτά για το χοντρό εμπόριο παικτών που αλλοιώνουν και τα τελευταία ίχνη κάποιας ταυτότητας των ομάδων. «Η ομάδα της Τρίπολης» λένε για τον Αστέρα οι εκφωνητές και στο γήπεδο δεν παίζει: όχι ούτε ένας Αρκάς αλλά ούτε ένας Έλληνας παίκτης! Το ίδιο με τον Άρη Θεσσαλονίκης, την Καβάλα, τον Ολυμπιακό και λίγο ως πολύ με όλες τις ομάδες. Θέλω να πω για αυτό το ανάμεικτο συναίσ

Αναμφισβήτητα ο Ερνέστο Βαλβέρδε αποτελεί τον μεγάλο θριαμβευτή της φετινής σαιζόν του ποδοσφαιρικού μας πρωταθλήματος. Δεν ξεκίνησε κανονικά, επιστρατεύθηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή και κατόρθωσε να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα αρκετά πριν τη λήξη του και με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Το σπουδαιότερο είναι ότι η ομάδα του έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και δεν χρειαζότανε τη βοήθεια της διαιτησίας που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα αυτή δίνεται από κάτι ψοφοδεή διαιτητάκια προς τις μεγάλες ομάδες χωρίς να τους ζητηθεί αυτό, γιατί λειτουργεί το φαινόμενο: "βασιλικότεροι του βασιλέως". Ας βοηθήσω σου λέει ο άλλος τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό για να έχω αργότερα την εύνοια τους. Και εγώ είμαι της γνώμης ότι τα περισσότερα διατητικά λάθη σε αυτόν τον κανόνα στηρίζονται. Μόνο που ο "έρμος" ο Βαλβέρδε αντί να χαρεί τη μεγάλη του επιτυχία βρίσκεται τώρα μπροστά σε αξεπέραστα διλήμματα και σε τραγικά αδιέξοδα: Ο Μαρινάκης από τη μια μεριά και η σύζυγος με τα πα

Αυτή τη μεγαλομανία των υπευθύνων να αναρριχηθεί η Ελλαδίτσα μας στις κορυφές του παγκόσμιου αθλητισμού την πληρώσαμε την πληρώνουμε και θα την πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα, πολύ ακριβά! Και δεν είναι μόνο η οικονομική διάσταση του προβλήματος με το ασήκωτο οικονομικό βάρος της Ολυμπιάδας του 2004, τα σκάνδαλα και τις μίζες που θα τα βρίσκουν μπροστά τους μέχρι και τα εγγόνια των εγγονιών μας, πιο πολύ βαραίνει το ότι κουρελιάσαμε και καταξευτιλίσαμε τις έννοιες της "ευγενούς άμιλλας" και του "ευ αγωνίζεσθαι" που γεννήθηκαν σε τούτα εδώ τα μέρη. Μια αίσχιστου είδους παλιανθρωπιά που έχει δύο σκέλη: Από τη μια οι ντόπες με τα θηριώδη αποτελέσματα  ανέβαζαν στο βάθρο  μετριότητες που τυλιγμένες στις γαλανόλευκες έκαναν ένα ολόκληρο έθνος να παραληρεί από υπερηφάνεια. Και που όταν ήρθαν οι έλεγχοι παίζανε το κρυφτούλι γιατί ξέρανε πολύ καλά πως το θετικό τεστ στο κατούρημα σήμαινε και αφαίρεση και των προηγούμενων μεταλλίων. Γι' αυτό και ίσως να είχε δίκιο