AEK-μπάσκετ, το κύπελλο του ΄68: Αλήθειες και Ψέμματα!!!

Με αφορμή τον υποβιβασμό της ιστορικής ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ, και την μελαγχολία που γεννάει αυτό στους παλιούς της φίλους, θέλω να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία και γνώμη για τις ημέρες εκείνες του 1968 που τις έζησα έντονα τότε ως ultra fanatic αλλά τώρα βάζοντας τα χέρια "επί των τύπων των ήλων" όπως λένε τα ευαγγέλια των ημερών μιας και μετά από τόση χρονική απόσταση νομίζω πως μπορούν να ειπωθούν και κάποιες αλήθειες που επί χρόνια κρύβονται γιατί στον αθλητισμό όπως και  στη ζωή: οι άνθρωποι αρέσκονται σε εύκολες μυθοποιήσεις. Θα τα λέω ανάκατα όπως μου έρχονται:
Κατ' αρχήν η ΑΕΚ πρέπει να ήταν η μοναδική ή μία από τις ελάχιστες, ομάδα που έπαιζε σε ανοιχτό αχανές και τσιμεντένιο γήπεδο. Στην εξουσία της χώρας έκλεινε χρόνο η χούντα των συνταγματαρχών που όπως γίνεται με τα παρόμοια καθεστώτα: διψούσε για μια μεγάλη αθλητική διάκριση. Το σημαντικότερο παιχνίδι δεν ήταν ο τελικός με τη Σλάβια Πράγας αλλά ο ημιτελικός με την Ίνις Βαρέζε της πανίσχυρης μπασκετικά Ιταλίας και στον οποίο στο πρώτο ματς της Βαρέζε η ΑΕΚ είχε υποστεί μια συντριπτική ήττα: 60-78! Επαναληπτικός στο Παναθηναϊκό Στάδιο και είμαι μέσα. Μπορεί να μην ήταν 80.000 οι θεατές όπως στον τελικό αλλά 70.000 ήμασταν σίγουρα γιατί το εισιτήριο ήτανε και πολύ φθηνότερο. Στον αγώνα γίνανε πολλά και διάφορα και δεν ήτανε μόνο οι φωνές από τα μεγάφωνα αλλά και αυτό το τσούρμο των φωτογράφων πίσω από το καλάθι της ΑΕΚ που άστραφταν κάτι φοβερά φλας στα μάτια των Ιταλών σε κάθε τους επίθεση ή βολή και το κυριότερο κάποιος κρατούσε και έναν προβολέα θαλάσσης με γεννήτρια και εκτυφλωτικό φως! Το παιχνίδι έληξε 72-52 και η χαρά μας απερίγραπτη. Όλη η χώρα στις ...γαλανόλευκες!
Το μεγάλο κόλπο όμως έγινε στον τελικό: Ο τελικός λοιπόν είχε προκαθοριστεί να γίνει στην Πράγα και όλως παραδόξως με τη σύμφωνη γνώμη της Σλάβια, μεταφέρθηκε στην...Αθήνα! Τι έγινε; Ποιός μεσολάβησε; Και πόσα βέβαια θα πήρε η ομάδα της μπασκετικά σχεδόν ανύπαρκτης (όπως και σήμερα ) Τσεχοσλοβακίας κανείς δεν ξέρει. Το εισιτήριο για τον τελικό ήταν ακριβότερο και δεν το σήκωνε ο φοιτητικός μου προϋπολογισμός. Έτσι βρέθηκα μαζί με κάποιες άλλες χιλιάδες κόσμου στη συμβολή της Ηρώδου του Αττικού με το Ζάππειο, από όπου είχαμε και μια οπτική επαφή με τον αγωνιστικό χώρο και με τη βοήθεια των τρανζίστορ παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του αγώνα φωνάζοντας μαζί με την εξέδρα τα ίδια συνθήματα. Τελικό σκορ 89-82 και πολύ άνετα από ό,τι θυμάμαι.
Τα καταγράφω γιατί έτσι γίνανε, δεν θέλω να μειώσω κάτι αλλά αυτό που ξέρουμε ως αλήθεια πρέπει να το λέμε όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ και με τίποτα ότι η ομάδα μας εκείνη αποτελείτο μόνο από Ελληνόπουλα, στην πλειοψηφία τους φοιτητές υπάλληλους και κλητήρες!