sportbay - μια ...άλλη ματιά!

ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ «Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες; Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες• να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θαυμαστές ψυχές αντρίκειες. Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια• στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια. Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου»         Λορέντζος Μαβίλης

Εκείνο που εγώ νομίζω ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία στο καινούργιο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Παναθηναϊκού και που δεν τονίστηκε όσο πρέπει από την αθλητική δημοσιογραφία που κάλυψε το final four της Βαρκελώνης, είναι η μεγάλη ελληνική εκπροσώπηση στο roster της ομάδας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι από τους 12 παίκτες που αγωνίστηκαν στον τελικό με την Μακάμπι, οι 7 (Περπέρογλου, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Βουγιούκας, Καλάθης, Καϊμακόγλου) είναι ελληνόπουλα που δεν μπήκανε "για τα μάτια" αλλά πήρανε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και σε πολύ δύσκολες, μάλιστα, φάσεις του παιχνιδιού. Και γι' αυτό πέραν από τα συγχαρητήρια μας για την κατάκτηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού κυπέλλου (του 6ου παρακαλώ!) θα πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα στην διοικητική και τεχνική ηγεσία της ομάδας για την προτίμηση της στο ντόπιο στοιχείο.  Αν και εκείνος ο Ομπράντοβιτς συνεχίζει να μου τη σπάει που δεν έμαθε ακόμη μια λέξη ελληνικά!

Μέσα στο γενικότερο ποδοσφαιρικό τουρλουμπούκι της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, το είδαμε και αυτό. Πρώτα με τον Πανιώνιο και μετά με τον Ηρακλή. Να διαδηλώνουν στο δρόμο χιλιάδες οπαδοί ομάδων, ανωνύμων εταιριών δηλαδή που οι διοικούντες τους, όπως όφειλαν, δεν φρόντισαν να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους έναντι της Εφορίας και του ΙΚΑ. Κάτι που ενώ για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις σημαίνει λουκέτο και για τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες σημαίνει υποβιβασμό στην επόμενη κατηγορία. Και αν σκεφτεί κανείς ότι πάρα πολλοί από αυτούς τους διαδηλωτές είναι εργαζόμενοι που καταβάλλουν τους φόρους τους και τις ασφαλιστικές του εισφορές και από πάνω καλούνται σαν υπάκουα υποζύγια να πληρώσουν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια ακόμα,  ίσως και εφ' όρου ζωής, όλα αυτά τα δημόσια ελλείμματα και τα χαμηλά αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, καταλαβαίνει το τραγελαφικό του ζητήματος. Μόνο που και εδώ ισχύει ο ίδιος παρανομαστής: το μεγαλύτερο μερίδιο ευθυνών, δηλαδή,  βαρύ

Και δεν κάνω πλάκα λέγοντας αυτό και ούτε νομίζω πως είναι κάποια λεκτική υπερβολή εντυπωσιασμού. Γιατί αν βάλουμε κάτω τα πράγματα που συνθέτουν το δυσεπίλυτο για τη χώρα μας πρόβλημα του χουλιγκανισμού θα διαπιστώσουμε  ότι όλες οι παράμετροι του έχουν επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Γιατί κοντά στα εκρηκτικά υπαρξιακά αδιέξοδα μιας μεγάλης μερίδας της νεολαίας μας που συχνάζει στα γήπεδα και που τόσο έντεχνα εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται με τους συνδέσμους οργανωμένων οι διάφοροι παράγοντες του ποδοσφαίρου μας για την ευόδωση των σχεδίων τους -μην πάμε μακριά ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε με τη original στις διοικητικές ίντριγκες των τελευταίων ετών- δίνοντας τους ταυτόχρονα την έπαρση του παντοδύναμου όχλου, ήρθαν να προσθέτουν και κάποια πρόσθετα επιβαρυντικά στοιχεία. Όπως είναι ο άγριος ανταγωνισμός επιβίωσης του αθλητικού τύπου που με μια ντουζίνα εφημερίδες συνιστά μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Όταν στην Αγγλία τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ούτε μία