sportbay - μια ...άλλη ματιά!

Όπως έγραψαν "ΤΑ ΝΕΑ", απλήρωτος επί ενάμιση χρόνο εργαζόταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς κατά την τελευταία του θητεία στην ΑΕΚ και προσπαθούσε να βγάλει την ομάδα από το τέλμα, αντιμέτωπος με τεράστια και ποικίλα προβλήματα. Και αντί για το ευχαριστώ εισέπραξε ο άνθρωπος λοιδορίες και προπηλακισμούς από τους οργανωμένους ανεγκέφαλους της εξέδρας ενώ αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά από κάποιους εστέτ της κερκίδας των επισήμων. Ο Μπάγεβιτς έφυγε πικραμένος , αλλά -όπως έγραψε η ίδια εφημερίδα- ουδέποτε ζήτησε τα χρήματα που του οφείλονται . Για να διευκολύνει την Ένωση σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Μόνο που εμείς θα το προχωρήσουμε λιγάκι το πράγμα και θα πούμε και κανα όνομα βρε παιδί μου, γιατί έτσι αφηρημένα οι καταγγελίες δεν έχουν και πολύ νόημα. Θα αποκαλύψουμε και τον ...εγκέφαλο των ...ανεγκέφαλων. Και δεν είναι αυτός στον οποίο πάει ο νους σας, όχι δεν είναι ο Χτζηχρήστος που ίσα-ίσα πίεσε τον Αδαμίδη να μη διώξει τον Σερβοέλληνα τεχνικό, είναι ο "ευυπόληπτος" και μειλίχ

                                                                                                         Τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες ομάδες της Αθήνας εμφανίστηκαν κάτι νέοι εφοπλιστές: Πατέρας, Μαρινάκης, Νοτιάς, Παππάς κλπ με αέρα εκατομμυρίων και μεγάλη δημοσιότητα από τα αθλητικά και λοιπά μίντια. Και παρ' όλο που ακούγονται κάτι απίστευτα νούμερα για χρηματικά ποσά που ξοδεύουν, δεν πρέπει αυτό να μας ξενίζει καθόλου γιατί η ναυτιλία, και η ελληνική είναι η πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, είναι ένας κλάδος της παγκόσμιας οικονομίας που μονίμως ανθεί. Οι άνθρωποι κατά το κοινώς λεγόμενο "κολυμπάνε στο χρήμα"! Μόνο που αν θέλαμε να κάνουμε κάποιες  συγκρίσεις των νέων εφοπλιστών με τους παλαιότερους θα βρισκόμασταν μπροστά σε απογοητευτικές διαπιστώσεις. Εκείνοι οι "έρμοι" οι παλιοί: Νιάρχος, Ωνάσης, Λιβανός κλπ είχανε και κάποια έγνοια για την ...Ελλαδίτσα. Τώρα που τέτοιο πράγμα!   Μια στατιστική του BBC πάνω στη ναυτιλία λέει ότι κάθε

Ο μεγάλος ιστορικός και φιλόσοφος  Γιόχαν Χουιζίνγκα ( Johan Huizinga, 1872-1945) με το βιβλίο του "Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι",  δίνει άλλοθι σε όλους εμάς τους παιδιόθεν κολλημένους με τον αθλητισμό και τα σπορ. Γιατί υποστηρίζει την άποψη ότι το παιχνίδι, από την εποχή της μυθολογίας ακόμη αποτελούσε και αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής του ανθρώπου πολύ αναγκαίο και χρήσιμο για την ψυχική του υγεία. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να καλύψει και τους "τεμπέληδες" αυτούς δηλαδή που δεν αθλούνται αλλά παρακολουθούν τους αγώνες ως θεατές και οπαδοί. Και είναι, όπως τονίζει, πιο υγιές το να ταυτίζεσαι με έναν αθλητή ή με μια ομάδα και να παθιάζεσαι στον αγώνα. Να επιθυμείς τη νίκη σαν να συμμετέχεις και εσύ ο ίδιος στο παιχνίδι. Εννοείται δηλαδή ότι αυτό το ξενέρωτο: "εγώ είμαι με τον καλύτερο", δεν είναι τίποτα άλλο από μια δήλωση άχρωμης και πλαδαρής ουδετερότητας που δεν συμβαδίζει με τα προαναφερθέντα, κάτι σαν αυτή την μετακινούμενη άμμο των ψηφοφόρ